|
رسول مرادی کاش میشد این دل را بگذارم وُ بگذرم رها شوم از عشق، پر بگیرم تا طعم زندگی را واقعی تر درک کنم شیوایم هرگاه تو را در جلوی چشمانم میبینم از خود بی خود میشوم، نفرین به این خود که هر بار بی خود میشود هرگاه کاملا سعی میکنم تا فراموشت کنم، یا دیگر کمتر به تو فکر میکنم باز روزی چون امروز با بودنت مرا به زانو در می آوری!.. چه کنم با خود ، .... به کجا پناه برم این من، که تا به این حد ناتوانم در برابر تو !!!... نمی دانم... نمی دانم... نویسنده: R.M نظرات شما عزیزان:
دل من باز گریست.....
قلب من باز ترک خوردو شکست...... باز هنگام سفر بود و من از چشمانت میخوانم که به آسانی از این شهر گذر خواهی کرد...... و از این عشق گذر خواهی کرد.... و نخواهی فهمید که بی تردید این باغ پراز پاییز است
درباره وبلاگ به وبلاگ من خوش آمدید آخرین مطالب آرشيو وبلاگ 
نويسندگان پیوندهای روزانه پيوندها
|
|||
 |
